Çevre savunucuları zengini savunmayı bırakmalı
Emily Atkin, New Republic’te çevre için harekete geçilmesini öneren zenginleri savunan türde yazılan makalelere bir yenisini ekledi. Bir yıla yakın bir süre önce Vox bize; ”Zengin çevre aktivisti Leonardo DiCaprio yoğun karbonlu bir hayat tarzı yaşıyor ama bu (çoğunlukla) sorun değil.” demişti. Şimdi ise Atkins; “ Al Gore’un Karbon Ayak İzi Önemli Değil.” argümanını savunmaya çalışmakta.
Bu iki açıklama da popüler sağ kanadın konuşma konularında yerini almış durumda: yoğun karbonlu hayat tarzına sahip ancak hükümetin iklim değişikliğine karşı harekete geçmesini isteyen zengin liberaller ikiyüzlüdür. Atkin, buna şöyle karşı çıkıyor:
“bu, hilekâr sahte-popülizm… Karbonsuz bir hayat tarzı yaşamayan iklim değişikliği savunucuları ikiyüzlü değildir çünkü onlar, çoğunlukla, sizden karbonsuz bir hayat yaşamanızı istemiyorlar. Onlar hükümetten, kamu kuruluşlarından, enerji şirketlerinden ve büyük kuruluşlardan yenilenebilir enerji kullanımlarını arttırmalarını istiyorlar ki; böylelikle siz de küresel ısınmaya katkıda bulunmadan hayatınızı dilediğiniz gibi yaşamaya devam edebilirsiniz.”
Atkin bir konuda haklı: Sol, “Küçük-Jet Liberal” retoriğini dikkate almalı –fakat Atkin’in yaklaşımıyla değil.
Sağ kanattaki Rush Limbaugh, Sean Hannity ve diğerlerinin bu konudaki saldırılarının bu denli başarılı olmasının nedeni; argümanlarının gerçeğin özünü de barındırması: iklim değişikliği, büyük ölçüde zenginin suçu. Tıpkı Chancel ve Piketty’nin birkaç yıl önce detaylandırdığı üzere: “tabandaki %50’lik kesim küresel salınıma %13’lük bir katkıda bulunurken; ilk %10’dakiler küresel salınıma %45 katkıda bulunmakta.”
İnsanlar, Al Gore’un hayat tarzının dünyaya kendilerininkinden daha fazla etki ettiğini görüyor ve onun hayat tarzını kendi sorunları arasına katmaya çalışan iklim değişikliği çözümlerinden rahatsızlık duyuyorlar.
Atkin, iklim değişikliği için bir dizi soyutlamayı suçlayarak –“hükümet, kamu kuruluşları, enerji şirketleri ve büyük kuruluşlar”- bu konuyu kurnazlıkla idare etmeye çalışmakta; ancak herkes tüm bu kuruluşların zenginin kontrolünde olduğunu biliyor. Bilahare Atkin, Davis Roberts’ın “iklim değişikliğinde zenginlerin bireysel katkısının önemsiz olduğu” argümanını dayanak olarak alıyor –ama bu teknik detay, Küçük-Jet Liberalizm’in özünde sınıflandırılmış doğasını yanlış yorumlamakta. Bu, insanlar Al Gore’dan hususi olarak nefret ettiği için değil ama genel olarak zengine bir sınıf olarak sinirli olduğu için ve öfkelerine bir hedef bulmaktan mutlu oldukları için işe yarıyor.
Sol’un şansına, bu konuşma konusuna basit bir cevap var: sınıf mücadelesine çağırmak. İklim değişikliğine karşı olan mücadele kapitalizme karşı bir mücadele olarak anlaşılmalı. İklim hareketini özel karar alma alanına bırakırsanız; tabii ki kararları alan zengin insanlar, iklim değişikliğine karşı harekete çağrı yaparken; bir yandan da orantısız çevre kirliliğine neden olan ikiyüzlüler olacaklar. Ama iklim değişikliğini kişisel takdirin denklemden çıktığı bir savaş olarak görüyorsanız -özel mülkiyeti ortadan kaldırmak ve yer kontrolünün demokratik bir devletin elinde olması- bu başka bir konu.
Nihayetinde, Küçük-Jet Liberal retoriği, İPhone kullanan solculardan yakınan eski sağ kanat söylemlerinden başka bir şeye benzemiyor. Eğer bizim çağımızın problemlerine tek çözümünüz sadece serbest bir piyasada daha iyi kişisel karar alma ise, o zaman evet, okyanusu özel bir jetle geçmek ya da ucuz tüketici elektroniklerini kullanmak çelişkili olur. Ancak; eğer çözümünüz sistemi tamamen değiştirmek ve bireysel karar almanın denklemde olmaması ise; o zaman, size karşı olan kapitalizmin altında tüketimlerinizi engellemek mantıklı olmaktan çıkar.
Bu yazı, Jacobinmag’deki orijinalinden alınarak Gazete Hayır Çeviri Kolektifi tarafından çevrilmiştir.
